Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.

ҲАСИПЛИК ГЎШТ

Беихтиёр тамшанди. Тили танглайига зулукдек ёпишиб, ҳаракатсиз тўхтади. Лабини яламоқчи бўлганди, оғзига қуруқ, дағал, қоғоздек шиқирлаган нарса илинди. Ютинганди, димоғида ҳам намлик сезмади.

«Кун бўйи қуёшда юрдим, – ўйлади у гўшт бозорига умид билан кираётганида. – Тинкам қуриб кетганга ўхшайди. Тик оёқда юраверсанг, чарчаганингни сезмайсан, лекин ҳозир бир пас ўтирсанг борми, танангни жон тарк этаётгандек шалвираб қоласан...»

Баъзилар рўза тутса, салқингина уйга кириб олиб, маза қилиб ётади. У ҳам биринчи куни шундай қилди. Саҳарликдан кейин ухламади. Барча юмушларини бажарди-да, таппа ташлади. Ҳарқалай қийналмади. Лекин шундан кейин рўзғорнинг югур-югури билан ҳали бозорга келади, ҳали томорқага киради, ҳали ўчоқ-тандирнинг атрофида куймаланади. Бугун ҳам саҳарликдан кейин томорқадаги сабзининг бир жўягини бегона ўтлардан тозалади. Кейин гуллаб-гуркираб ётган картошкаларининг тагини кавлаб, икки сумка териб олди. Бозорга олиб боради. Ҳарна бир-икки сўмда. Икки сумкани кўтариб уй томон келаётганди, катта ўғли бошини қашиб чиқиб келди.

• Турдиларингми, болам? – деди у бўйи анча чўзилиб, елкалари ҳам кенгайиб, отасининг келбатини ола бошлаган ўғлидан кўз узмай.
• Нималар қилиб юрибсиз? Уйғотмайсизми, ўзим териб берардим, – норози тўнғилади ўғли.
• Опангнинг ҳасип егиси келибди. Бозорга сўппайиб бормай, дедим. Сотсам, пул. Шунинг пулига ҳасиплик гўшт оламан-да.
• Опам келармикан?
• Ҳа, кеча қайнонасидан, поччангдан рухсат сўрабди. Кечга томон келиб, ётиб кетаркан. Биринчи марта бемалол келиши. «Нима пишириб қўяй», десам, «ҳасип» деди. Болам бечора эрта-индин туғади. Ҳар нима тусайди-да кўнгли.
• Эртароқ уйғотмабсиз-да! Помидорларга сув қўйишим керак эди, – деди ўғли томорқа томон юраркан.
• Менам бир кирсам, чиқолмай қоламан. Сабзини ўтоқ қилиб қолиб кетдим. Синглинг турдими?
• Ухлаяпти...

У икки сумкани эшик олдига қўйди-да, ширин ухлаб ётган кичкина қизини уйғотди. Кейин кийиниб чиқди.

• Қаёққа ойи? – уйқуси ўчмаган кўзларини ишқалаб сўради қизи.
• Бугун опанг келади. Ётиб кетади. Бозорга бориб келай. Ҳасиплик гўшт олишим керак.
• Ҳасип қиласизми? – кўзлари порлаб кетди қизчанинг.

«Ҳаммаси раҳматли отасига ўхшаб ҳасипни яхши кўради. Тирик бўлганида ҳозир уям қувонган бўларди... – ўйлади у. – Ҳа майли, пешанасида бор экан қирқ ёшнинг устида кетиш. Болалигида сариқ бўлган экан. Оғир меҳнат кўп қилди, ароқ ичди. Жигари ишдан чиққанини сезмай ҳам қолди. Тўрт йилдан ошибди шунга ҳам...»

У ўзини анча тутиб олганини ўйлаб, Худога шукр қилди. Ҳарқалай, қиз чиқарди, ўғли коллежда ўқияпти. Кичкина қизи ҳам ҳадемай мактабни битиради. Бир ойга қолмай, невара кўради...

Хаёл билан уйдан чиқиб, икки сумкадаги картошкани кўтариб, йўлга тушди.

• Кетдингизми, ойи? – ортидан қизининг овози келди.
• Ҳа. Чой қилиб, акангни чақир. Томорқада оч-наҳор ишлайвермасин! Уйларни йиғиштириб қўй, опанг келади, дедим-а! Тушликка янги картошкадан қовуриб ея қолинглар!

Рамазон ойи бўлишига қарамай бозор гавжум. Нишолдаю хурмонинг кўплиги рўза бошланганини айтиб турибди.

«Картошкамни яхши пулга сотсам, бир қутигина ҳурмо ҳам олволаман. Ҳурмо билан оғиз очиш жуда савобли эмиш. Нишолда ҳам олсаммикан? Болаларим ерди-да! «Катта қизим ҳам еб кетармиди? Яхшиси, нишолда оламан! Хурмони бошқа сафар оларман...»

У болаларининг оғзи тегишини ўйлаб кўп нарса олишни дилига тугди. Деҳқон бозорининг четроғига ўтиб, картошкасини олдига қўйди.

• Сиз ҳам картошка олиб келдингизми? Бутун дунёни картошка босиб кетганми, тавба? Нарироқ туринг, ўзи бир соатдан буён сотолмай ётибман, – шанғиллай кетди ёнидаги аёл.

Шундагина у атрофга назар ташлади. Ростдан ҳам картошка сотаётганлар кўп эди. У буни бир соат ўтиб ҳам бир кило сота олмаганида янаям чуқур ҳис қилди.

• Ишқилиб сотай-да! Уйга қайтариб олиб кетмай... – минғирлаб қўйди ўзича.

Қуёш ерга узанган нурлари орқали бор намлик, салқин ҳавони тортиб олаётгандек эди. Шу даражада иссиқ ва дим бўлдики, унинг нафаси қайта бошлади. Оғзини намлаш учун тамшанай деса, тили ҳаракатланмасди.

• Оғзим қуриб кетди-я! Ишқилиб, ифторликкача эсон-омон етиб олайлик... – деб қўйди у ёнидаги аёлга.

Бир соат ўтиб, нияти ўзгарди: «Ишқилиб, сота олай. Ҳасиплик гўштлар тугаб кетмаса эди...»

Банданинг айтгани бўлармиди? Тушдан кейин зўрға иккинчи сумкаси ярим бўлди. Қолган уч-тўрт кило картошка кўзига балодек кўрина бошлади. Иссиқда ўтиравериб силласи ҳам қуриди. У охири қолган картошкани қайтариб олиб кетишга қарор қилди. Нима бўпти, уйда ейилиб кетади-ку!

У сумкасини йиғди-ю, ўрнидан қўзғалди. Боради-ю, гўштни олиб уйга жўнайди. Ҳали гўштни ювиб-чайиб қозонга осгунича ҳам гап кўп. Кеч бўлиб кетмаса бўлди. Қизининг келишига тайёр бўлса зўр бўларди-ю, қани унга вақт?

Аёл қадамини тезлатди. Гўшт бозори томонга энди бурилмоқчи эди, ёш боланинг чинқириб йиғлагани эшитилди. Ундан сал нарида бир ярим яшарча қизалоқ қайноқ асфальтга йиқилиб, куяётган қўл-оёқларини типирчилатиб бақирарди. У жон ҳолатда гўдак томон отилди. Ердан кўтариб олди-ю, бағрига босди. Шўрлик қизалоқча терга ботган, юзлари бўғриқиб кетган, беҳузур бўлиб ҳам йиғидан ўзини тиёлмасди.

• Юр, тез-тез! – Уларнинг ёнига қўлида чақалоқ кўтарган ёшгина келин келди. – Раҳмат хола. Қўйворинг, ўзи юради.

Келинчак чақалоғини бағрига маҳкам босган, билагидан сумкаси ҳам осилиб турарди.

• Юринг, ой-и-и, – ялинган овоз келди наридан.

Аёл бўйнини чўзиб қараб, уч ёшча келадиган қизчани кўрди. У ҳам қўлида елим халта кўтариб олганди.

• Уч бола билан иссиқда нима қилиб юрибсиз? Яна ҳаммаси кичкина экан.
• Отамнинг қон босими чиқиб кетибди. Шунга шошиб кетаётгандим. Буни кўрмайсизми, оёғи чалкашиб йиқилгани-йиқилган, – деди келинчак тутақиб.
• Кичкина экан-да! Катта одамлар чидолмаяпти-ку, иссиққа! – деди жажжи қизалоқни бағридан қўймай. – Қайси томонга юрасиз? Қўйишиб келай...
• Катта бекатга боришим керак...

Аёл йўлни чамалаб ичини уриб қўйди. Чунки етти юз-саккиз юз метрча нарида. Бозорни айланиб чиқиб, кўприкдан ўтиб, яна пича юриш керак. У сумкасини елкасига амаллаб ўтказди-да, қизалоқни маҳкамроқ қучди. Уч яшар қизалоққа ҳам раҳми келди-ю, начора. Озгина юрар-юрмас қўлидаги қизча ухлаб қолди. Энди аёл қўли толиққанида уни ерга қўя олмасди ҳам. Қадамини тезлатай деса, келинчак ҳам, ўзи ҳам уч яшар қизалоқнинг одими билан ҳисоблашиб келяпти.

У чарчаганини сезди. Мадори қуриди. Тили буткул танглайига ёпишди.

«Ифторликкача сабр бер, Худойим!»

Жони ҳалқумига келиб, бекатга етди. Ўриндиққа чўкаркан, қўллари ҳеч нарсани сезмаётганини ҳис қилди. Уч килодан ортиқроқ картошка, қизча ва ташналик тинкасини қуритганди.

• Раҳмат, хола. Уйғотинг уни. Сизни ҳам овора қилдик.
• Жуда ширин ухлаяпти. Қайси таксига ўтирасиз, бирорта одамнинг қўлига берамиз, – деди аёл гўдакка ачиниб.

Сўнг айтганини қилиб, болани таксида ўтирган ёш йигитнинг қўлига тутқазди-да, келинчак билан хайрлашди.

«Шунча йўлга орқага қайтаман, энди. Майли оғринмай, савоб-ку! Жоним қолмади, лекин. Йиқилиб тушмасам эди...»

У сувсизликдан лабларининг ҳам ёрилиб кетганини сезди. Шоша-пиша гўшт бозорга кираркан, ёқимсиз ҳиддан кўнгли ағдарилди. Тишини тишига босиб атрофга аланглади. Излагани йўқ! Қассоблардан суриштирди.

• Тонгда бўлади, калла гўшт. Бу иссиқда уни сақлаб бўладими? Энг охирини ярим соатча аввал сотишди-ёв! » дейишди ҳаммаси.

Аёл бор-будидан айрилган кишидек шалвираб қолди.

«Қизимга нима дейман? Ойим ҳасип пишириб ўтирибди, дея томоғи тушиб келаётгандир?»

Аёлнинг мадорсизлиги ҳам, чанқагани, рўзадорлиги ҳам унут бўлди.

• Ҳасиплик гўштни қаердан топсам бўлади? – дея бозорда зир югурди.

Натижа йўқ. Ичидан нимадир узилгандек бўлди. Йиғлаб юборай деди. Судралиб, паришон ҳолда бозордан чиқди. Оладиган бошқа нарсаларни ҳам эсдан чиқарибди. Уйга қандай келганини ҳам билмайди.

• Ойим келди, – деган овоздан сўнг хуши ўзига қайтди.
• Опанг келдими? – деди у кичкина қизига қараркан.
• Йўқ ҳали. Қўшнимиз Гулнора опа бир дунё гўшт ташлаб кетди. Боқаётган хўкизларини сўйишибди. «Сизларнинг ҳам ҳақингиз бор. Ойингиз томорқаларингиздан роса ўт юлиб ташларди», деди.

Аёл қўлидаги сумкани «тўп» этказиб бир четга ташлади-ю, уйга кирди. Қизи елим тоғорачада хом гўшт кўтариб келди.

• Мана, ойи...
• Вой, ҳасиплик гўшт-ку! – аёлнинг кўзлари чақнаб кетди. Қара, атай «ҳасип қилишсин», деб берибди-да, Гулнора. Худойимдан айланай, уйга гўшт келганини билиб, менга келинчакни рўбарў қилган экан-да!

У ҳорғинлигини ҳам, ташналигини ҳам, рўзадорлигини ҳам унутди. Вужуди кучга тўлиб, ҳасип пиширишга киришди. «Нишолдами, ҳурмоми олиш ҳам эсимга келмабди-я», деб ичини урган бўлса-да, димоғи чоғ эди...

СЎНГГИ ЎҒРИЛИК

Миролим билан танишувим жуда қизиқ бўлган. Қандай танишганимизни иккаламиздан бошқа ҳеч ким билмасди. Лекин энди мен ҳамма билишини истайман. Гарчи бу орқали ўзимнинг гуноҳим  очилса-да, уялмайман. Чунки ҳозир ҳаммаси ортда қолди...

* * *

Навбатдаги мўлжалим  Миробод туманидаги «банковский дом»лардан бири эди. Бошқалардан фарқим – мен «ов»га кундузи чиқаман. Қулай томони кўп. Биринчидан, кундуз куни одатда шаҳарликларнинг ҳаммаси ишда бўлади. Айни пешин пайтлари «дом»ларнинг олдида одам тугул пашша ҳам бўлмайди. Кейин аксарият касбдошларим кечаси «ишлагани» учун кундузи одамлар ҳушёрлигини йўқотади. Шунинг учун ҳамкасбларимга зид равишда кундузи «ишлайман». Ҳали бирор марта ишкал қилганим йўқ. Балки, мана шу воқеани сабаб қилиб, Худо мени омон сақлаб келгандир…

Хуллас, ўша куни ҳамма ҳавас билан боқадиган «дом»га келдим. Қайси уйда ким яшаши, шарт-шароити, фойда-зарари… ҳаммасини ўрганганман. Ўзим кўзлаган уйга яқинлашдим. Эшикни очиш қийин бўлмади. Ташқарида ўрнатилган темир эшикнинг фақат битта «замог»и қулфланган экан. Ичкаридаги нақшинкор тахта эшик очиқ. Ажабланмадим. Чунки кўпчилик ишга шошаётиб эшигининг ҳамма қулфини ёпиб ўтирмайди. Бемалол ичкариладим. Кенг, ҳашаматли каридордан ўтиб, тўғридаги хонага кирдим. Кирдим-у…

Тўғриси, ўғриликка кирган одамни ҳамма нарса кутиши мумкин. Аммо бунақаси... Кўз олдимга беш йил олдин, ўлим тўшагида ётган дадам келди. Хона тўридаги каравотда ранги сап-сариқ, озғин, аммо, қорни дўмбирадай шишиб кетган ёшгина йигит ётарди. У ёнидаги хонтахтага чўзилиб, қорни ҳалақит бериб пиёлани ололмасди. Юрагим орқага тортиб кетди…

Дадам жигар церрози билан оғриб, бир ойда ўлиб қолган. Ўшанда у кишининг ҳам кўриниши шундай эди. Оилада тўнғич фарзанд бўлганим учун ҳамма юк менинг зиммамга тушган, онам шўрлик ўзини йўқотиб қўйганди. Шулар ёдимга тушиб, хаёлим қочдими ёки ўта раҳмдиллигим сабабми, йигитнинг ёнига югуриб бориб, пиёлани қўлига тутқаздим. У юзимга ажабланиб қаради. Шундан сўнг ўзим ҳам тахтадек қотдим. Нима дейман, ахир? Бирор ташкилотдан келдим, десам, эшикни ўзимнинг калитим билан очдим. «Эшик очиқ экан», десам, қўлимда резина қўлқоп! Бир лаҳзада ҳамма кўчага кириб чиқдим: «Йигитни ўлдириб гуноҳга ботдим,  қўлга тушиб, қамалдим, онам ўғрилигимни билиб, хушини йўқотди…»

Яхшиси, тан оламан, деб тургандим, йигит мени ҳайрон қолдирди:

— Раҳмат, ўтиринг! Роса чанқаб кетдим… – у шундай дея пиёладаги сувни оғзига олиб, ёнидаги идишга қайтариб туфлади.

— Сув ичиш мумкинмасми? – ўзим билмаган ҳолда савол бердим.

— Рўзадорман… Чанқоққа чидолмай, оғзимни чайдим. Оғзим қуриб кетяпти..

Баттар ҳайратга тушдим. Мен гумроҳ Рамазон ойи кириб келганини ҳам унутиб юборган эканман.

— Шу ҳолингда рўза тутишга бало борми? – тилимдан беихтиёр шу сўз учди.

— Шифо топарман, деган умидда тутяпман. Уйдагилар қарши… Аммо мен оёқ тираб туриб олдим. Дори-уколларни ҳам кечқурун, ифтордан кейин оляпман. Еяётганларим ҳам танани ювадиган, тозалайдиган, бақувват қиладиган ўт-ўлану, мева-сабзавотлар…

— Касалинг нима билмайман-у, аммо шу ҳолингда тез ҳазм бўладиган овқат ейишинг керак, – негадир уни «сен»лаб гапирардим. – Менимча, оч ётиш сенга мумкин эмас…

— Дўхтирмисиз, десам… – унинг овоз оҳангида «ўғрилигингиз маълум-у, буни қаердан биласиз», деган маъно зоҳир эди.

— Кўрмаяпсанми, – қўлларимдаги резина қўлқопга ишора қилдим. – Хирургман. Бир «операция»ни амалга оширгани келгандим…

— Ҳа-а-а, мен ҳалақит бердим, тўғрими? «Операция»нгизни давом эттираверинг, индамайман. Сизни кўрганим йўқ. Ухлаётганимда кириб-чиққансиз, – у энди жиддий гапираётганди.

— Қўйсанг-чи! Ҳаммасини расво қилдинг-ку! – дедим кулиб. Кейин пиёлага ишора қилдим. – Яхшиси, сувдан ич! Ўзингни қийнаб нима қиласан? Жонинг шундоқ ҳам азобда-ку!

— Ҳеч қаерим оғриётгани йўқ…

— Жигарингми?

— Билмайман! Менга айтишмаяпти. Уч кун бўлди, уйга жавоб бериб юборишди. Менимча, ота-онамга «умид йўқ», дейишган, – унинг кўзларига ёш тўлди. – Аммо мен енгилмоқчи эмасман! Яшагим келяпти… Ўша куни келибоқ интернет титкиладим. Қизиқ маълумотлар топдим. Америкалик Пол Брегг ўзининг эллик йиллик шахсий тажрибасидан келиб чиқиб, «Мўъжизакор очлик» деб аталган китоб ёзибди. Унда ёзилишича, инсон соғ-саломат бўлай деса, очлик билан ўзини даволаши мумкин экан. Яна Пайғамбаримиз ҳам «Рўза тутинглар, саломат бўласизлар», деган эканлар. Ажабланарлиси, мутахассисларнинг айтишича, киши соғ-саломат юриши учун йилига 28-32 кун ихтиёрий оч қолиши лозим.

— Ука, буларни касал бўлмасдан олдин қилиш керакдир-да! – дедим ачиниб.

— Йўқ. Ибн Сино ҳам касалларни очлик йўли билан даволаган. Яна Сурия бош муфтийси Шайх Аҳмад Куфтару ҳам очлик билан даволаб донг таратган. Машҳур боксёр Муҳаммад Али ҳам шу кишининг қўлида шифо топибди. У ўзини даволатиш учун 30 миллион доллар сарфлаган, аммо бирор натижага эришмаган. Йигирма кунлик очликдан сўнг шифо топибди. Шунинг учун мен ҳам кечадан буён рўза тутяпман.

— Менинг дадамнинг ҳам қорни шундай шишиб кетганди.

— Давомини айтмай қўя қолинг. Яхшиси, менга ёрдамлашинг, ваннага киришим керак.

Уни суяб, зўрға турғаздим. Ваннага етгунча толиқиб, тик турганча менга осилиб қолди. Оғирлигидан «ерга кириб кетсам керак», деб ўйладим. Назаримда, қорнида қат-қат тош йиғилгандек…

— Бу азобга чидагандан кўра, ўлиб қўя қолган яхши… – деди у ҳарс-ҳарс нафас оларкан. – Лекин одамзотнинг ўлгиси келмас экан-да! Менинг ҳам ўлгим келмаяпти. Ахир эндигина йигирмага кирдим. Ҳали бирорта қизнинг қўлини ҳам ушлаганим йўқ. Дардинг қиз бўлмай ўл, денг! Ҳазил-да.

Унга раҳмим келиб кетди. Даст кўтариб, ваннага олиб кирдим. Пешанасидаги қатра-қатра тер қоши бўйлаб кўзига туша бошлаганди. Ўша ердаги сочиқни олиб артдим.

— Раҳмат! Сувни «нормальний» қилиб очиб беринг. Кетиб қолманг. Шу ерда туринг…

— Шу ҳолингда чўмилмоқчимисан? Мен сени чўмилтиришга келганим йўқ! – ўзимча кўнглини кўтармоқчи бўлиб ҳазил қилдим.

— «Зато», сизни менга Худо юборган. Пешин намозини ўқишни ният қилиб ўтиргандим. Бирор кимнинг ёрдамисиз ўқий олмайман. Шундай экан, қолишга мажбурсиз…

— Жа-а-а, қизиқ экансан-ку! Зўрға юрибсан-у, намоз ўқиганингга ўлайми?

— Э-э-э, ака… Менинг ўрнимда бўлганингизда, ўлимингиз нақд бўлганда қай ҳолга тушардингиз? Одамзотга умид деган бир туйғу берилганки, жонингиз бўғзингизда турса ҳам, сизни тарк этмайди. «Тузалиб кетарман», деб умид қиласиз. Кўп эмас, уч-тўрт йил умр кўрай,  уйланай, бола-чақа кўрай...

Гапларидан ларзага тушдим. Таҳорат олишида ёрдамлашиб, яна каравотига олиб келдим.

— Жойнамозимиз қаердалигини ҳам билмайман. Ўзи намозни ҳам шифохонада бир чол ўргатди. Савобга қолди, лекин… Шу пайтгача қунт қилмадим. Бугун негадир «ўқисамми?», деб ўтиргандим. Мана бу уйга киринг, шкафда чойшаблар бор. Бирортасини олиб чиқсангиз, жойнамоз қиламиз…

Мен сўзсиз унга итоат этаётгандим. Индамай у кўрсатган хонага йўналдим. У ортимдан бақирди:

— Атрофга яхшилаб қаранг, балки сиз «операция» қилишга арзигулик нарса чиқиб қолар. Мен намоз ўқиётганимда бекор ўтирмайсиз…

— Бугунги «операция»ям сен экансан, – дедим мен ҳам бўш келмай.

— Биринчи намоз ўқишим. Адашсам, кулманг яна… – деди у чойшабни ерга тўшаётганимда. – Ҳаракатларини яхши биламан. Сиз ёнимда туринг, руку, сажда қилаётганимда ёрдамлашасиз…

Уни тирсагидан ушлаб энди турғазаётгандим, эшик очилиб, ўрта ёшли чиройли аёл кириб келди. Шошиб қолдим. Ерга қараб салом бердим. Аёл алик олгач, ўғлига юзланди:

— Доринг бу ўртадаги «аптека»ларда йўқ экан. Излаб-излаб икки бекат нарига кетиб қолибман, – аёл шундай дея қўлидаги калитга ишора қилди. – Эшик очиқ қолган эканми?

Юрагим шув этди. Яхшиям, боя қўлқопимни ечиб қўйган эканман.

— Ўртоғимнинг келишини сезган экансиз-да, ойи. Сиз кетдингиз, у келди, – у бор оғирлигини менга ташлаб, онасига қаради. – Касаллигимни эшитиб келибди.

— Вой, ўзим айланай сиздан. Илгари кўрмаган эканман-да, танимадим. Ўғлимни сийлаб келибсиз, раҳмат! Исмингиз нима, ўғлим?

Нима дейишни билмай қолдим. У ўрнимга жавоб берди:

— Исми – ўғри!

Даҳшатга тушдим. Юрагим дукиллаб ура бошлади.

«Аблаҳ! Касал бўлса ҳам, пишиқ экан. Ярамас! Ана, энди қўлга тушдим. Игна олмай туриб, қамаламан! Калласининг ишлаганини қаранг! Менинг раҳмимни келтириб, онаси келгунча ушлаб турди-я, айёр! Боя ўзи оладиганимни олиб, кетишим керак эди… Шу ўйда уни итара солиб қочмоқчи бўлдим. Аммо…»

— Ҳазиллашдим, ойи… Лақаби –Ўғри! Исмингизни айтинг, ойим сиз билан танишмоқчи, – мени туртди.

* * *

Ўша куни уларникида кечгача қолиб кетдим. Миролим оилада катта фарзанд экан. Бизнес билан шуғулланиб, касалини ўтказиб юборибди. Отасининг ёрдами билан бешта дўконни юрғизаётган экан.

— Вақтингиз бўлса, эртага ҳам келинг. Ойимнинг зарур иши бор. Иккаламиз ўтирибмиз-да! – деди у кетаётганимда.

Қайтиб қадамимни ҳам босмоқчи эмасдим. Лекин унинг илтижоли нигоҳи кўз олдимдан кетмади. Онаси менга ишониб кетган бўлса, қийналиб ётгандир? Шуни ўйлаб, яна уйига бордим. Тўғрироғи, Рамазон ойи ўтгунча бориб турдим. Чунки мени бу ерга ҳайрат ва қизиқиш бошлаб келарди. У кўз ўнгимда соғайиб борарди. Рост! Рўза охирида унинг қорнидаги шиш анча қайтди. Ўзи туриб-ўтирадиган бўлди… Хурсандчилигидан ўзини қўярга жой тополмасди.

— Қара-я, қизларнинг қўлини ушлайдиган бўлдинг, – дедим ҳазиллашиб.

— Худога шукр! – деди у қувончини яширолмай. – Нега «операция» билан шуғулланишингизни, қандай қилиб бу йўлга кириб қолганингизни суриштирмайман. Буни иккаламиз ҳам унутамиз. Ётиб қолишимдан олдин битта дўконимизни «ремонт» қилишга топширгандим. Ўшани сизга бераман. Бирга ишлаймиз. Нима дедингиз?

Мен жон-жон деб рози бўлдим…

Наргиза УСАНБОЕВА