Ғайрат Мажид исмли шахс айтади: «Бу Ҳазратнинг ҳаётлик чоғларида бўлиб ўтган эди....
Мен Шайх ҳазратлари билан ҳеч ҳамсуҳбат бўлмагандим, аммо у кишига меҳрим жуда баланд эди. Бир куни бир масжиддаги жанозада иштирок этишга тўғри келди. Намозни унчалик яхши билмайман. Шу пайт Ҳазрат ҳам етиб келдилар ва жамоага қўшилиб, олдинги сафда турдилар. Мен бир неча қатор орқароқдаги сафда эдим. Жанозани ёш имом йигит ўқиб берди. Мен ичимда: «Афсус, Ҳазратдай инсон шу ерда ҳозир бўлса-ю, шундай мўътабар шайх сафда турса-ю, намозни ёш имом ўқиб берса?» – деб, қаттиқ афсусландим. Шу жанозадан кейин бир неча кун ўтгач, Ҳазрат тушимга кириб, менга шахсан ўзлари жаноза намозини ўқишни бирма-бир ўргатдилар. Уйғониб, ҳайрон қолдим, тушим экан. Тахминан, бир ойлардан сўнг бир маросимда Ҳазрат билан бир дастурхон бошида ўтириш насиб этди. Мен бироз қуйироқда ўтирар эдим. Ҳазрат мени кўришлари билан, менга қараб: «Ўрганиб олдингизми?!» — дедилар ҳайбат ила. Мен эса бир калима ҳам айтолмай, лол қолгандим»...
